تاریخ ارسال : ۱۴ فروردین ۱۳۹۸
فهرست مطالب
اوتيسم اختلالي است که هر روز بيشتر شناخته مي شود و مورد توجه دانشمندان، محافل علمي و والدين قرار مي گيرد. بر اساس آخرين آمارها از مرکز کنترل و پيشگيري بيماري ها در آمريکا (CDC)، از هر 59 کودک يک نفر به اختلال طيف اوتيسم (Autism Spectrum Disorder) يا به طور خلاصه به اوتيسم مبتلا مي باشد. با فرا رسيدن ماه آوريل که ماه اطلاع رساني در مورد اوتيسم مي باشد، بر آن شديم که در دو مقاله پياپي به بحث در مورد اين اختلال بپردازيم.
تعريف اوتيسم
اوتيسم به مجموعه اي از اختلالات رشد سيستم عصبي گفته مي شود که باعث ايجاد مشکلات قابل توجه در ارتباطات، روابط اجتماعي و رفتارهاي فرد مبتلا مي گردد. اين افراد معمولا ظاهري طبيعي دارند و در برخورد اول نمي توان اين اختلال را در آنها تشخيص داد. اوتيسم طيف گسترده اي از اختلالات را شامل مي شود که در افراد مختلف مي تواند درجات متفاوتي از شدت را نمايش دهد. به همين دليل به مجموعه اين اختلالات « اختلال طيف اوتيسم » اطلاق مي گردد. اگرچه اين اختلالات ممکن است در هر سني تشخيص داده شوند، ولي امروزه با پيشرفت مراقبت هاي بهداشتي کودکان در سراسر جهان، اين اختلالات معمولا در دو سال اول پس از تولد تشخيص داده مي شوند.
علائم اوتيسم
افراد مبتلا اغلب مشکلاتي در برقرار کردن ارتباط اجتماعي و عاطفي با ديگران دارند. اين افراد ممکن است رفتارهاي مشخصي را تکرار کنند و تمايل داشته باشند که اين رفتارها را ادامه دهند. هرگونه تغيير در اين رفتارها يا برنامه روزانه اين افراد، باعث ناراحتي و وارد شدن استرس به ايشان مي گردد. بسياري از اين افراد در زمينه يادگيري مطالب با افراد عادي جامعه تفاوت دارند. اين افراد ممکن است برخي از علائم زير، بيشتر آنها يا همه اين علائم را نمايش دهند:
-
براي نشان دادن علاقه خود به اشياء (مثلا يک هواپيماي در حال پرواز) به آن اشاره نمي کنند.
-
وقتي شخص ديگري به يک شيء اشاره مي کند، به آن نگاه نمي کنند.
-
در برقراري ارتباط با ديگران مشکل دارند و يا اصولا علاقه اي به ارتباط با ديگران ندارند.
-
از ارتباط چشم در چشم (Eye Contact) پرهيز مي کنند و ترجيح مي دهند تنها باشند.
-
در درک احساسات ديگران مشکل دارند و يا علاقه اي به گوش دادن به صحبت افرادي که احساسات خود را بيان مي نمايند ندارند.
-
از اينکه در آغوش گرفته شوند و يا کسي آنها را نگه دارد پرهيز مي کنند.
-
وقتي ديگران در مورد آنها صحبت مي کنند، به نظر مي رسد که متوجه صحبت آنها نيستند ولي به ساير محرک ها و صداها واکنش نشان مي دهند.
-
کلمات يا عباراتي را که به آنها گفته مي شود و يا برخي صداها را تکرار مي کنند.
-
در بيان نيازهاي خود مشکل دارند.
-
بازي هاي رايج کودکانه را که واقعيت ندارند (مانند غذا دادن به عروسک) انجام نمي دهند.
-
يک رفتار يا صدا را بارها تکرار مي کنند.
-
قدرت تطابق با تغييرات ايجاد شده در اعمال روزانه و شرايط زندگي خود را ندارند.
-
نسبت به بو و مزه ها، صداها، احساسات و نگاه افراد واکنشي غيرعادي نشان مي دهند.
-
يک مهارت را که قبلا آموخته اند فراموش مي کنند (مثلا يک لغت را که قبلا به کار مي برده اند، فراموش مي کنند)